زمانی که ما به تصمیم به ازدواج و تشکیل زندگی مشترک می گیریم، فرض بر اینه که استقلال، رشد، بلوغ و پختگی کافی رو برای چنین امر مهمی پیدا کردیم و می تونیم متعهدانه رابطه ای سالم و پایدار رو با شریک زندگیمون برقرار کنیم. هیچ زندگی ای وجود نداره که توی اون هیچ گونه اختلاف یا مسئله ای وجود نداشته باشه. اما نوع واکنش ما نسبت به اتفاقات مختلفه که ما رو با هم متفاوت می کنه و درجه بلوغ روانی و اجتماعی ما رو نشون می ده.
بعضی از ما عادت کردیم که به محض بروز کوچک ترین مسئله ای در زندگی مشترکمون بازی راه اندازیم، خانواده ها رو مطلع کنیم، جنجال به پا کنیم و از یک مسئله کوچک، معضلی بزرگ و پیچیده درست کنیم. هدفمون هم حل مسئله نیست، بلکه هنوز کودکیم، مهارت های ارتباطی رو بلد نیستیم، با فن حل مسئله آشنا نیستیم و عادت کردیم که این گونه نامتناسب با موضوعات برخورد کنیم. چه بسا این امر ریشه در تربیت و الگوهای ذهنی ما داشته باشه و اساساً ما همین رفتار رو بلد باشیم و یاد نگرفته باشیم که رفتار درست در چنین شرایطی چیه.
اما بالأخره ما یه زمانی باید به خودمون بیایم، استقلال و رهایی از وابستگی های افراطی رو یاد بگیریم و برای نجات روابط خودمون با همسرمون هم که شده، خودمونو ملزم به یادگیری و تمرین مهارت های زندگی مشترک بکنیم.
حقیقت اینه که اگه در یک زندگی مشترک ما با تهدید جانی روبرو باشیم، پلیس و دستگاه انتظامی محلیه که باید بهش مراجعه کرد. اگه می خوایم از همسرمون جدا بشیم، باید از دستگاه قضایی کمک بگیریم. اگر هم هدفمون حفظ و بهبود رابطه با همسرمونه، باید از عقل و تحلیل خودمون و همچنین کمک های تخصصی مشاورین مربوطه که درس این کار رو خوندن، بهره بگیریم. پس هر لحظه قهر کردن، رفتن به خونه پدر و مادر، قیل و قال راه انداختن و درگیر کردن هر دو خانواده چه معنا و هدفی داره؟
بله، اگه من بالغانه از همسرم بخوام که با توافق هم چند روز به خونه والدینمون بریم و در خصوص موضوعی که میانمون هست فکر و راه حل یابی کنیم و دوباره برگردیم، بر اساس اونچه که در بحث «راه حل جایگزین قهر و پرخاشگری در زندگی مشترک» گفتیم و با توجه به اینکه هدفی درست پشت سر این کاره، امری پذیرفته و قابل قبوله. یا اگه من تمام تلاش منطقی خودمو برای حفظ و بهبود زندگیم کردم و همسرم هیچ گونه همکاری ای در این زمینه نکرد و بر همین اساس، من هم فکرهای خودم رو برای جدایی کردم، مشاوره هامو گرفتم و به نتیجه ای قطعی برای طلاق رسیدم، می تونم به خونه پدر و مادرم برم تا روال قانونی جدایی طی بشه. اما این که من بدون هدف و بچگانه خانواده ها رو درگیر کوچک ترین مسائل زندگی مشترک خودم بکنم، نه تنها پذیرفته نیست، بلکه به شدت آسیب زا و مخربه.
ما هر دو باید اونقدر توانایی و مهارت کسب کرده باشیم که با همکاری و مشارکت هم، مسائل زندگیمون رو عاقلانه و بالغانه حل کنیم و اگه هم لازم شد، از متخصص کمک بگیریم و نه از افراد غیر متخصص.
هر کدوم از خانواده های ما صرف نظر از اینکه در این زمینه تخصص کافی رو ندارن، نسبت به یکی از ما علقه عاطفی دارن و چه بسا در اظهارنظرهای خودشون دچار سوگیری بشن و نتونن بی طرفانه، علمی و همه جانبه قضاوت کنن. بعدشم این مسئله، مسئله ماست و ما باید استقلال و بزرگ شدن خودمون رو در حل مسائلمون نشون بدیم، نه اینکه با رفتار خودمون به دیگران نشون بدیم که همچنان بچه، ناپخته و وابسته هستیم. همچنین، وقتی مسئله ای از خونه ما بیرون رفت، دیگه تضمینی نیست که افراد دور و نزدیک از اون خبر دار نشن و از اون به بعد به چشم دیگه ای به ما و زندگی ما نگاه نکنن. در ضمن، ما ممکنه اختلافی با همسرمون پیدا کنیم و بعد هم حلش کنیم و به زندگیمون ادامه بدیم، اما خانواده ما که ما ناشیانه اونها رو فقط در جریان ناراحتی ها و نه خوشحالی ها و لحظات خوب خودمون قرار می دیم، برداشتی منفی و در نتیجه رفتارهایی نامتناسب نسبت به همسر ما پیدا خواهند کرد.
پس، اگه نمی خوایم که در چشم دیگران و به ویژه خانواده هامون نابالغ به نظر بیایم، اگه نمی خوایم زمینه رو برای هرگونه دخالت بجا و نابجای بعدی در زندگی مشترکمون فراهم کنیم و بالأخره اگه دوست داریم که حریم ها و حرمت های خانوادگی از هر جهت حفظ بشه و پرده های احترام از هم گسیخته نشه، تلاش کنیم که تا حد امکان از عقل خود و مشاورین متعهد برای حل مسائلمون استفاده کنیم و نه خانواده هامون. این که خانواده ها به بچه هاشون مشورت بدن و راه و رسم زندگی رو بهشون یاد بدن، خیلی خوبه. اما این که ما اونها رو در جریان جزئی ترین و کوچک ترین مسائل زندگیمون قرار بدیم  و ضمن نگران کردن بی دلیلشون نسبت به زندگی عزیزانشون، اونها رو دچار انواع احساسات بد نسبت به همسرمون بکنیم، کاری بسیار اشتباه و نابود کننده رابطه سالم بین ما دو نفره.
چیزی هم که در فرهنگ ما میانجی گری خانوادگی نامیده می شه، نیازمند رعایت اصول و الزاماتی است. فرد میانجی، عضوی از خانواده یا فامیله که یا متخصص در زمینه مباحث خانوادگیه یا آن چنان توانایی بی طرفی و اظهار نظر غیرمغرضانه و بلندنظرانه رو داره که اون رو واجد صلاحیت کافی برای شنیدن حرف های دو طرف و راهنمایی درست و دقیق اونها می کنه. اگه چنین فردی در خانواده یا فامیل ما هست، می تونیم به اون مراجعه کنیم، وگرنه همون مشاور غریبه ی خبره و دلسوز می تونه بهترین هدایتگر ما باشه.
فراموش نکنیم که هدف، راه حل یابی و حل مسئله است نه گرو کشی و انداختن افراد و خانواده ها به جان یکدیگر.


Linkback: https://irmeta.com/meta/b396/t20802/