راز ذِن دراین‌است که بنشینی،خیلی‌ساده،بدون هدف،بدون میل‌به سودجویی،درحالتی که تمرکز کامل داشته‌باشی.این نشستن،بدون‌میل به‌بدست‌آوردن چیزی،یعنی ذاذن

" ذا " یعنی نشستن و " ذن " یعنی مراقبه و تمرکز.آموزش روش نشستن که انتقال ذات واصل ذن هست در یک" دوجو " صورت می‌گیرد.یک استاد که به‌صورت سُنتی در سلسلهء اساتید به بودا متصل‌است آن‌را می‌آموزد.پرداخت به ذاذن برای سلامتی جسم و روح بسیار مؤثر است.چون این دو را به‌سوی وضعیت طبیعی‌شان سوق می‌دهد.ذن را نه‌می‌توان در یک‌کلام و مفهوم بیان کرد و نه‌می‌توان آن را با اندیشه متصل‌کرد.تنها با اجرای‌آن و باتجربه است که ادراک می‌شود.ما ارزش هوش را نفی نمی‌کنیم ولی درجستجوی ساحتی والاتر برای آگاهی هستیم که مثل هوش بر سطح مشاهدات یک جانبه اشیاء و موجودات استوار نباشد.آن که می‌بینید با آن که دیده‌می‌شود یکی است و بیننده،آن چه را می‌بیند دربردارد.هدف،تحقق فرا رفتن از همهء دوگانگی‌هاست و فرارفتن از همهءاشکال اندیشه.

بیانِ فلسفی ذن‌بودیسم هیچ‌ارتباطی،با یک‌سیستم اندیشیدن اجباری و خشک ندارد.این بیان انتقال مفاهیمی است که توسط تجربهء هزاران‌ساله و همواره نوبیداری ساخته‌شده‌است.چند فرمول‌و کلمهء کلیدی به گسترهء هستی انتظام می‌بخشد و به‌آن جهت‌می‌دهد.کلمات بی‌آنکه به تداوم و سیال‌بودن غیرقابل درک واقعیت صدمه بزنند،می‌کوشند به‌آن نزدیک‌شوند و با آن ارتباط برقرارکنند.آن‌ها زندگی روزمره را از بنیاد روشن‌می‌کنند.

" اینجاواکنون " یک مفهوم کلیدی است؛آن‌چه مهم‌است " اکنون " است.اکثر ما تمایل‌به‌اندیشیدن تؤام با دلواپسی به گذشته یا آینده را داریم،به جای‌این‌که کاملاً به‌حرکات،کلمات و اندیشه های زمان حال خود بپردازیم و دقیق‌باشیم.لازم‌است که درحرکت خود حضور داشته‌باشیم.تمرکز بر " اینجا و اکنون " درس اساسی ذن است.به‌همین‌اندازه هم فرمول نشستن "شی کان تا ذا " بدون هدف و بدون میل‌به‌چنگ‌آوردن چیزی .
بازگشت‌به اصل،ادراک خود و شناخت عمیق خود،یافتن خودِ حقیقی.این جوهر ابدی همهءمذاهب،همهء فلسفه‌ها و سرچشمه حکمت است،آب حیاتی که از تمرین منظم ذاذن بدست می‌آید.طبیعت بودایی یعنی هر موقعیت و شرط طبیعی و عادی،یعنی بازگشت به چگونگی ذاتی و طبیعی ذهن و روح.هرچه به‌این موقعیت عادی آگاهی نزدیک‌ترشویم،هرچه به‌این روح خالص نزدیک‌ترشویم،بهتر‌می‌توانیم در اطراف‌خود جّوی درخشنده،بارور،خوشایند و سعادت‌بخش ایجادکنیم.هرچه ازآن دورتر شویم،بیشتر درمعرض خطر به‌دام افتادن توسط محیط هستیم.

Linkback: https://irmeta.com/meta/b562/t12095/