زمانی که زندگی های مشترک سالم و موفق را مطالعه می کنیم، به این مسئله برمی خوریم که زن و مرد از ابتدا سعی کرده ان که در انتخاب هم دقت و بررسی کافی رو انجام بدن و فردی رو به عنوان شریک زندگیشون انتخاب کنن که تا حد زیادی به لحاظ اعتقادی، فکری و رفتاری با آنها تناسب داشته باشه. به همین خاطر، بعد از ازدواج هم دغدغه ها، سرگرمی ها، گفتگوها، مطالعات و کارهای مشترک زیادی برای انجام دادن با هم دارن؛ به طوری که این اشتراکات روز به روز اونها رو به هم نزدیک تر کرده، اونها رو از بودن با همدیگه خوشحال، پرانرژی و آروم تر کرده و مانع از این می شه که عشق اونا به مرور زمان تبدیل به عادت و هم خونه بودن صِرف بشه.
در حالی که کسانی که از ابتدا انتخاب نادرستی داشته و از جهات بسیاری با هم متفاوت و متضاد هستن، حتی اگه در ابتدای ازدواج به خاطر شور و هیجانات اولیه در کنار هم خوشحال باشن، کم کم با فروکش کردن احساسات اولیه، متوجه می شن که چندان ربطی به هم ندارن و حتی چه بسا چیزی که برای یکی لذت بخشه، برای دیگری رنج آور و ناراحت کننده باشه. به همین خاطر اونا کمتر می تونن با هم برنامه های مشترکی رو ترتیب بدن که مطلوب هر دو شون باشه. به این ترتیب، به تدریج از هم دور می شن، هرکدوم مشغول کارهای مورد علاقه خودشون می شن و زندگی سرد و بی روحی رو تجربه می کنن؛ تازه اگه به خاطر شدت تعارضات کارشون به مشاجره و کشمکش و .............. نرسه.
به همین خاطر اکیداً توصیه می شه که سعی کنیم با کسی ازدواج کنیم که تناسبات و اشتراکات زیادی با ما داشته باشه.
حالا وقتی دو نفر با هم ازدواج می کنن، آیا باید شخصیت و هویت قبلیشون توی این ازدواج حل بشه .و از بین بره یا خیر؟
 نه، اون زوج های موفقی که بهشون اشاره کردیم، از اونجا که اشتراکات زیادی با هم دارن، در خارج از ساعات کاری و در اوقات فراغت، خودشون داوطلبانه دوست دارن که در هفتاد تا هشتاد درصد موارد همراه هم به کارها و سرگرمی های مشترک بپردازن. اما بالغانه به هم اجازه می دن که در بیست تا سی درصد موارد هم برنامه های شخصی خودشونو دنبال کنن. اونها اجازه نفس کشیدن رو از هم نمی گیرن و خوب می دونن که همسرشون قبل از ازدواج هم واسه خودش زندگی و هویتی داشته که هیچ کدوم اجازه ندارن اونو از هم بگیرن. چه زن و چه مرد غیر از کارهای مربوط به فعالیت شغلی خودش، یه سری دلخوشی های شخصی هم حالا تو زمینه ورزش، مطالعه، مباحث اعتقادی، ملاقات شخصی با خانواده و دوستان غیر از ملاقات های مشترک و دو نفری و ...داره که بهتره هیچ کدوم، همدیگه رو از اونا محروم نکنن.
زوج های موفق علاوه بر احترام به حریم مشترکشون، برای هم حریم و هویت شخصی مستقل هم قائل می شن. اونها می دونن که نباید مدام در جزئی ترین و خصوصی ترین مسائل هم که هیچ ربطی هم به زندگی مشترکشون نداره، کنجکاوی و کنکاش کنن و با اعتماد متقابلی که به هم دارن، زمینه داشتن حریم خصوصی رو برای هم فراهم می کنن. البته هر دو هم اونقدر بالغ و متعهد هستن که از این وضعیت سوءاستفاده نکنن. اونا می دونن که اشتباهه از اول بگن ما همه چیزمون با همه و هیچ چیز جدایی از هم نداریم. اگه چسبندگی بین همسران اون قدر زیاد باشه که کلاً هیچ گونه حریم شخصی و آزادی فردی براشون باقی نمونه، کم کم احساس خفگی می کنن و به جای نزدیک تر شدن به هم، از هم زده و دور می شن. بعضی زوج ها رو می بینیم که بدون حضور هم هیچ کاری رو انجام نمی دن و هیچ گونه استقلالی برای خودشون قائل نیستن. بعدشم اسم این کار رو می ذارن عشق. غافل از این که حتماً حداقل یکی از اونها به تدریج از این وضعیت خسته می شه و چه بسا دچار خشم های انفجاری و کارهای نامتناسبی بشه که ناشی از این چسبندگی بیش از حده.
پس، سعی کنیم که رفتاری متعادل رو در پیش بگیریم؛ یعنی ضمن پذیرش نقش جدیدمون به عنوان یک فرد متأهل، کارهای زیادی رو به صورت مشترک با هم انجام بدیم و مدام به دنبال تکروی و زندگی مجردی نباشیم، اما به هم این فرصت رو هم بدیم که دلخوشی های مستقل خودمون رو هم دنبال کنیم. البته باید تأکید بشه که منظور از دلخوشی، دنبال کردن علایق مشروع، قانونی، انسانی و اخلاقیه؛ نه این که من هر کاری رو که دلم خواست بکنم به اسم دلخوشی های شخصی.


Linkback: https://irmeta.com/meta/b396/t20529/