آیا مفهوم بخشش و گذشت به طور درست برای ما و در فرهنگ ما جا افتاده؟ آیا بخشش به معنای حذف خودم و اجحاف به احساسات خودمه؟ آیا هر کسی رو که بخشیدم، باید به رابطه باهاش ادامه بدم؟ پرسش ها در مورد معنای بخشیدن دیگران زیاده. اما واقعاً بخشش به چه معناست؟
گذشت و بخشیدن دیگران به این معناست که من در لحظه روبرو شدن با رفتار نادرست یک شخص، بهترین، بالغانه ترین و متناسب ترین واکنش ممکن رو برای حل صحیح موضوع از خودم نشون بدم و حد و مرزم رو برای اون شخص مؤدبانه، اما قاطعانه مشخص کنم و بعد، در آینده با اقتدار از اون اتفاق و عامل ایجاد کننده اون بگذرم، دیگه حرفشو نزنم، بهش فکر نکنم و خودمو از بار خشم و ناراحتی ناشی از اون رها کنم.
گذشت ما به معنای تبرئه کردن طرف مقابل نیست. قطعاً او کار بدی کرده و موظف به جبرانه و بخشش ما، کار نادرست اونو از بین نمی بره. پس چه بهتر که خودش هم متوجه باشه و برای جبران همه جانبه اشتباهش نهایت تلاش خودش رو بکنه.
بخشش مربوط به قضیه یا قضایاییه که در گذشته اتفاق افتاده و تموم شده، وگرنه اگه من در زمان حال با کسی مواجه باشم که رفتارهای نادرستی رو از خودش نشون می ده یا با هم مشکلی داریم، باید از مهارت حل مسئله بهره ببرم و از طریق اجرای دقیق این مهارت، استفاده از عقل و منطق خودم و در صورت نیاز، کمک گرفتن از متخصصین مربوطه برخورد سازنده ای رو با این موضوع داشته باشم. بنابراین، نمی شه در زمان حال کسی رفتارهای ناشایست تکرار شونده ای رو نسبت به من داشته باشه و من مدام اونو ببخشم و دوباره فردا روز از نو روزی از نو.
گذشت یعنی گذشته را رها کردن و دیگه به اون فکر نکردن. با این کار حالم با خودم خوب می شه و دیگه حسم موقع فکر کردن به فرد مورد نظر یا حتی دیدن اون بد نیست. پس حتی به فرض این که طرف بر کارهای نادرست خودش پافشاری کنه و به همین خاطر من تصمیم بگیرم که با اون رابطه ای نداشته باشم، اگه احیاناً جایی ببینمش، حالم دگرگون نمی شه، ضربان قلبم بالا نمی ره، سرخ نمی شم و کنترل اعصاب و حرکاتمو از دست نمی دم. بلکه حتی می تونم به طور محترمانه و رسمی بهش سلام کنم و به راحتی از کنارش رد بشم. حتی ممکنه فرد مورد نظر فوت کرده باشه. مهم اینه که من قدرت تسلط شایسته بر احساسات خودم رو داشته باشم و در این زمینه خودم رو به آرامش برسونم.
ما نباید بخشیدن رو با حذف خودمون اشتباه بگیریم. بعضی از ما به خاطر عذاب وجدان یا حرف دیگران و با وجود اینکه از یک شخص انواع و اقسام رفتارها و حرکات ناپسند رو در طول زمان دیده ایم، از روی ضعف و عدم برخورداری از اعتماد به نفس و عزت نفس کافی به دروغ می گیم فلانی رو بخشیدم، در حالی که از درون حالمون بده. بعدم به ارتباط ناسالم خودمون با اون ادامه می دیم و بهش اجازه می دیم هر وقت که خواست و هر طور که خواست هر رفتاری رو با ما بکنه و ما هم چاره ای جز بخشیدن و به همین روند ادامه دادن نداشته باشیم. این بخشش نیست. اجحاف به احساسات خود، بی احترامی به شخصیت خود، ناتوانی در دفاع سالم از خود، ادامه دادن به روابط بیمار و مخرب و به دوش کشیدن حال و احوال بد با خود تا پایان زندگیست.
پس حواسمون باشه که این خود ما هستیم که به دیگران می گیم چه طور با ما رفتار کنن. این ما هستیم که باید روابط خودمونو با دیگران مدیریت کنیم و کمیت و کیفیت ارتباطاتمون رو با اونا تنظیم کنیم. پس هیچ اجباری نیست که تحت هر شرایطی و با دیدن هرگونه رفتار نادرستی از سوی دیگران، باز به روابط خودمون با اونا دقیقاً مثل گذشته ادامه بدیم. اگه فردی که کار بدی نسبت به ما انجام داده معذرت خواهی کرد و تمام سعی خودشو در جهت جبران اشتباهش کرد، بهتره که ما خودمون وسعت قلب داشته باشیم، صمیمانه اونو ببخشیم، تا حد امکان رابطمونو باهاش قطع نکنیم و محبت آمیز و دوستانه با اون رفتار کنیم. اگر هم طرف عذرخواهی نکرد، ما می تونیم از درون اونو ببخشیم و ازش بگذریم برای رها کردن و به آرامش رسیدن خودمون و بعد، در مورد ادامه یا عدم ادامه رابطه یا چگونگی و میزان اون تصمیم بگیریم.
همچنین ما به هیچ وجه به لحاظ اخلاقی، دینی و انسانی مجاز به جبران بدی با بدی نیستیم. ما می تونیم در لحظه بهترین و مناسب ترین واکنش ممکن رو از خودمون نشون بدیم و بعد قضیه رو به خدا بسپریم و به آرامش برسیم. اما نه می تونیم خودمون رو حذف کنیم و نه اجازه داریم در صدد جبران یا تلافی بربیایم.
ما می تونیم اون قدر خودمون رو از درون قوی و پخته کنیم که قدرت تشخیص خطاهای سهوی و از سر جهل رو از  اشتباهات عمدی و مغرضانه به دست بیاریم و بر اساس اون تصمیم بگیریم که چگونه و تا چه حد روابط خودمون رو با دیگران تنظیم کنیم.
 در مرتبه ای والاتر و بالاتر به لحاظ انسانی هم، ما می تونیم در برابر  اشتباهات دیگران، در طول زمان فرآیندی خداگونه را اعمال کنیم؛ یعنی بسته به مورد و تا حد امکان، ضمن این که در لحظه بهترین، بالغانه ترین و مناسب ترین واکنش ممکن رو نسبت به اشتباه فرد از خودمون نشون می دیم، در آینده هم، تا حد امکان طرف رو چه در ظاهر و چه در باطن ببخشیم، کار اون رو از صفحه دلمون هم پاک کنیم، تبعات و آثار منفی این قضیه رو بر روی سایر افراد هم پاک کنیم و از بین ببریم و حتی رفتار بد اون رو با رفتار خوب خودمون پاسخ بدیم تا اون هم متنبه بشه و به خودش بیاد. در نهایت هم اگه در طول مدت زمانی معقول همه تلاش خودمون رو در این راستا کردیم، اما طرف مقابل نه تنها متنبه نشد، بلکه در آینده هم بر رفتارهای نادرست گذشته خودش نسبت به ما پافشاری هم کرد، ضمن سپردن او به خداوند، کمیت و کیفیت رابطه خودمون رو به شکلی صحیح با اون تنظیم کنیم.
پس به نظر می رسه که شاید معنای اصلی بخشش در فرهنگ ما غلط جا افتاده و مترادف شده با نادیده گرفتن خود، کوتاه آمدن منفعلانه در برابر دیگران و به طور مصنوعی به روابط مریض ادامه دادن. آیا شما دوستان با این مسئله موافق هستین یا نظر دیگه ای دارین؟ خوشحال می شم نظرات شما رو هم بشنوم.


Linkback: https://irmeta.com/meta/b396/t20182/