تالار تخصصی حسابداری

با سلام وخسته نباشید. حداقل ارسال پیغام خصوصی برای مدیریت رو باز میزاشتید. جناب آقای کوکبی وقتی استفاده از برخی امکانات محدود شده. پس واریز حق عضویت اجباری ست نه اختیاری .مثل این میمونه ی جادهای رو ببنددن بعد بگن تا حق ورود ندین وارد نمیشید. ولی پرداختش اجباری نیست به نظر شما این معما نیست جاده بسته است حق ورود میخوان .اما تعارف بگن پرداختش اجباری نیست. لطفا رو راست باشیم!!!! شما بفرمایید این چه معنی میده

با سلام وخسته نباشید. حداقل ارسال پیغام خصوصی برای مدیریت رو باز میزاشتید. جناب آقای کوکبی وقتی استفاده از برخی امکانات محدود شده. پس واریز حق عضویت اجباری ست نه اختیاری .مثل این میمونه ی جادهای رو ببنددن بعد بگن تا حق ورود ندین وارد نمیشید. ولی پرداختش اجباری نیست به نظر شما این معما نیست جاده بسته است حق ورود میخوان .اما تعارف بگن پرداختش اجباری نیست. لطفا رو راست باشیم!!!! شما بفرمایید این چه معنی میده

سلام و درود مجدد و تشکر از شما

شماره تماس بنده در حین ثبت نام یا ورود درج شده است.
موکدا عرض می گردد هیچ اجباری در کار نیست.

ارسال اعضای گرامی (کاربرانی که حق عضویت خود را پرداخت کرده اند) بدون هیچ گونه تاخیری منتشر می شوند و از همه همکاران خواهشمند است به سوال ایشان توجه کافی را مبذول داشته و در حد توان نسبت به رفع مشکل ایشان توجه و تلاش کنند.

در مورد سایر کاربرانی که تمایلی به پرداخت حق عضویت ندارند خاطر نشان می گردد از آنجا که مشورت همواره رایگان خواهد ماند هیچ اجباری برای پرداخت وجود ندارد و صرفا ارسال آنها با تاخیر منتشر می گردد.


بدین ترتیب قطعا برای همه ما ملموس خواهد بود که هر گونه رشدی پیرو خواست و حمایت خود ما
و هر گونه ضعفی به دنبال بی توجهی یا بی تفاوتی ما اتفاق افتاده و راه برای هر گونه گلایه بسته خواهد شد.

به آرزوی تفهیم این فرهنگ که خوبیها را ما می سازیم
           بیایید شجاعت به خرج داده و با حمایت از یکدیگر شرایط بهتر را بسازیم.


امید یعنی آرزو کنیم چیزی اتفاق بیفتد
ایمان یعنی یقین داریم چیزی اتفاق خواهد افتاد
شجاعت یعنی اینکه باعث شویم چیزی اتفاق بیفتد

با سلام و درود خدمت همه شما گرامیان

ضمن عرض تشکر از مشارکت و نظرات سودمندتان. امیدوارم عزیزان دیگر نیز چه موافق و چه مخالف، نظرات خود را در خصوص این تاپیک اعلام نمایند.

آنچه در همه محیطهای اجتماعی نیازمند آن هستیم مبتنی بر یک رفتار دوسویه و متقابل است.
بنده سالها با دوستان بسیاری صحبت کردم و همه این عزیزان حسب توان و وقت آزاد، خواست بنده را اجابت و یاریگر پرسشهای همکاران بودند اما حضور این عزیزان همواره دست خوش محدودیتهایی است که به نظر بنده سه مورد ذیل مهمترین آنهاست:

1- وجود مشکلات عدیده این دوران (اقتصادی و غیراقتصادی) که همه ما با آن درگیر و به روشنی از آن مطلعیم
به هر شکل منابع زمان محدود و اوقات فراغت در این بین تعیین کننده است. بعضا هر یک از ما مجبوریم خود را با کارهای دوم و یا پروژه های متعدد درگیر کنیم تا در خانواده مشکلات کمتری داشته باشیم. به نظر حقیر این مورد کاملا جدی است.

2- صحیحتر این است که کاربران نسبت به حضور همکاران خود نگاه حمایتی داشته و هر چه بیشتر یکدیگر را برای کمک به هم تشویق نمایند.
در حالیکه نه تنها رفتار برخی همکاران، مهر و تشویق لازمه را ندارد بلکه گاهی متوقعانه خستگی را به تن می نشاند.

دلگویه:
شخصا از این گونه رفتارها دلخور می شوم و همینجا عرض می کنم درست است که همکاران ما به دلایل کاملا قلبی و دلی قصد کمک به شما را دارند اما این موضوع نمی تواند این نوع رفتارها را توجیه کند.
آگاه باشیم همراهی وظیفه همه ما است - و شما نیر مستثنی نیستید - پس بجای توقع بیجا بیاییم به سهم خود کمکی کنیم تا جامعه مان بیشتر مملو از خوبیها شود وگرنه همانطور که امروز در جامعه واقعی شاهد آن هستیم آنچه خواهد ماند توقع و خودخواهی خواهد بود چرا که خودمان کمتر مهر و کمک را وسط گذاشته ایم و کاملا طبیعی است که آنرا کمتر بیابیم.

3- به واقع هستند همکارانی که انگیزه کافی برای پیشرفت ندارند و کاملا طبیعی است که حداقل انرژی را صرف کرده می آیند سوالی را می پرسند و می روند و حتی بعضا سوال خود را نیز پیگیری نمی کنند.

این هدایا می تواند موجباتی را فراهم آورد که

1- وجود مشکلات عدیده این دوران (اقتصادی و غیراقتصادی) که همه ما با آن درگیر و به روشنی از آن مطلعیم
به هر شکل منابع زمان محدود و اوقات فراغت در این بین تعیین کننده است. بعضا هر یک از ما مجبوریم خود را با کارهای دوم و یا پروژه های متعدد درگیر کنیم تا در خانواده مشکلات کمتری داشته باشیم. به نظر حقیر این مورد کاملا جدی است.

همکاران گرامی خود را درگیر پروژه های بیشتر نکنند از این رو زمان فراغت بیشتری را که قرار بود در آن پروژه صرف کنند برای همراهی با سایر همکارانشان در تالار بدست بیاورند و مجبور نباشند از وقتی که مربوط به خانواده است هزینه کنند.

2- صحیحتر این است که کاربران ما نسبت به حضور همکاران خود نگاه حمایتی داشته و هر چه بیشتر یکدیگر را برای کمک به هم تشویق کنیم در حالیکه نه تنها رفتار برخی همکاران، مهر و تشویق لازمه را ندارد بلکه گاهی متوقعانه خستگی را به تن می نشاند.

دلگویه:
شخصا از این گونه رفتارها دلخور می شوم و همینجا عرض می کنم درست است که همکاران ما به دلایل کاملا قلبی و دلی قصد کمک به شما را دارند اما این موضوع نمی تواند این نوع رفتارها را توجیه کند.
آگاه باشیم همراهی وظیفه همه ما است - و شما نیر مستثنی نیستید - پس بجای توقع بیجا بیاییم به سهم خود کمکی کنیم تا جامعه مان بیشتر مملو از خوبیها شود وگرنه همانطور که امروز در جامعه واقعی شاهد آن هستیم آنچه خواهد ماند توقع و خودخواهی خواهد بود چرا که خودمان کمتر مهر و کمک را وسط گذاشته ایم و کاملا طبیعی است که آنرا کمتر بیابیم.

همانطور که عرض شد ضمن اینکه با پرداختهای ناچیز 5 تا 50 هزارتومان بودجه مکفی برای هدیه به دیگر همکاران دلسوز فراهم می شود ارزش و شان و منزلت خود ما به عنوان اعضای تالار، به دلیل فراهم نمودن چنین شرایطی افزایش و فرهنگ عمومی ما نیز متناسب با آن ارتقا می یابد.

3- به واقع هستند همکارانی که انگیزه کافی برای پیشرفت ندارند و کاملا طبیعی است که حداقل انرژی را صرف کرده می آیند سوالی را می پرسند و می روند و حتی بعضا سوال خود را نیز پیگیری نمی کنند.

پرداخت حق عضویت به عنوان یک فیلترینگ مانع درگیری همکاران با افرادی در این حد بی انگیزه می گردد.

اما به نظر حقیر ما نیازمند تمرین و یادگیری 3 چیز هستیم
1- آستانه صبر خود را در مواجهه با رفتارهای نادرست هموطنانمان بالاتر ببریم چرا که ممکن است آنها به دلیل کمی تجربگی یا شرایط ناملایمی که وجود دارد رفتارهای عزت مند نداشته باشند و با گذر عمر با تجربه تر و پخته تر شوند.

2- عزتمندانه سرچشمه باشیم و در آموزاندن، رفتار واکنشی و تقابلی نداشته بلکه از درون بجوشیم و اجازه ندهیم برخی رفتارهای به دور از انصاف، دلسردمان کند.

3- نقل می شود که گاهی افرادی که نیکویی فراوان به جامعه می کنند به دلیل قدرناشناسی ها تبدیل به سرطان جامعه می شوند بنابراین با پرداخت حق عضویت خود را کمتر مدیون دیگر همکاران دلسوز کرده و با رفتار مدیریتی و زیبای هدیه دادن بخشی از دین خود را ادا و دلسوزان خود را پشتوانه و ترغیب کننده باشیم.

                                                             سربلندیتان آرزوست