تا سواد قریه راهی بود.
چشم های ما پر از تفسیر ماه زنده ی بومی،
شب درون آستین هامان.
 می گذشتیم از میان آبکندی خشک.
از کلام سبزه زاران گوش ها سرشار،
کوله بار از انعکاس شهرهای دور.
منطق زبر زمین در زیر پا جاری.
 زیر دندان های ما طعم فراغت جابجا می شد.
پای پوش ما که ازجنس نبوت بود ما را با نسیمی از زمین می کند.
 چو بدست ما به دوش خود بهار جاودان می برد.
هر یک از ما آسمانی داشت در هر انحنای فکر.
هر تکان دست ما با جنبش یک بال مجذوب سحر می خواند.
جیب های ما صدای جیک جیک صبح های کودکی می داد.
ما گروه عاشقان بودیم و راه ما
از کنار قریه های آشنا با فقر
تا صفای بیکران می رفت.
 بر فراز آبگیری خودبخود سرها همه خم شد:
روی صورت های ما تبخیر می شد شب
و صدای دوست می آمد به گوش دوست.

دشت هایی چه فراخ!
کوه هایی چه بلند!
در گلستانه چه بوی علفی می آمد!
من دراین آبادی ، پی چیزی می گشتم:
پی خوابی شاید،
پی نوری ، ریگی ، لبخندی.
 پشت تبریزی ها
غفلت پاکی بود ، که صدایم می زد.
 پای نی زاری ماندم ، باد می آمد ، گوش دادم:
چه کسی با من ، حرف می زد ؟
سوسماری لغزید
راه افتادم.
یونجه زاری سر راه ،
بعد جالیز خیار ، بوته های گل رنگ
و فراموشی خاک.
 لب آبی
گیوه ها را کندم ، و نشستم ، پاها در آب:
« من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هوشیار است!
نکند اندوهی ، سر رسد از پس کوه.
چه کسی پشت درختان است ؟
هیچ ، می چرد گاوی در کرد.
ظهر تابستان است.
سایه ها می دانند ، که چه تابستانی است.
سایه هایی بی لک ،
گوشه ای روشن و پاک ،
کودکان احساس ! جای بازی اینجاست.
زندگی خالی نیست:
مهربانی هست ، سیب هست ، ایمان هست.
آری
تا شقایق هست زندگی باید کرد.
 در دل من چیزی است ، مثل یک بیشه ی نور ، مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم ، که دلم می خواهد
بدوم تاته دشت ، بروم تا سر کوه.
دورها آوایی است ، که مرا می خواند.»

عصر
چند عدد سار
دور شدند ازمدار حافظه ی کاج.
نیکی جسمانی درخت به جا ماند.
عفت اشراق روی شانه ی من ریخت.
  حرف بزن ، ای زن شبانه ی موعود!
زیر همین شاخه های عاطفی باد
کودکی ام رابه دست من بسپار.
در وسط این همیشه های سیاه
حرف بزن ، خواهر تکامل خوشرنگ!
خون مرا پرکن از ملایمت هوش.
نبض مرا روی زبری نفس عشق
فاش کن.
روی زمین های محض
راه برو تا صفای باغ اساطیر.
در لبه ی فرصت تلالو انگور
حرف بزن ، حوری تکلم بدوی!
حزن مرا در مصب دور عبارت
صاف کن.
در همه ی ماسه های شور کسالت
حنجره ی آب را رواج بده.
 بعد
دیشب شیرین پلک را
روی چمن های بی تموج ادراک
پهن کن.

پشت کاجستان ، برف.
برف ، یک دسته کلاغ.
جاده یعنی غربت.
باد ، آواز ، مسافر ، و کمی میل به خواب.
شاخ پیچک ، و رسیدن ، و حیاط.
 من ، و دلتنگ ، و این شیشه ی خیس.
می نویسم ، و فضا.
می نویسم ، و دو دیوار ، و چندین گنجشک.
 یک نفر دلتنگ است.
یک نفر می بافد.
یک نفر می شمرد.
یک نفر می خواند.
 زندگی یعنی: یک سار پرید.
از چه دلتنگ شدی ؟
دلخوشی ها کم نیست : مثلا این خورشید،
کودک پس فردا،
کفتر آن هفته.
 یک نفر دیشب مرد
و هنوز ، نان گندم خوب است
و هنوز ، آب می ریزد پایین ، اسب ها می نوشند
 قطره ها در جریان،
برف بردوش سکوت
و زمان روی ستون فقرات گل یاس.

از هجوم روشنایی شیشه های درتکان می خورد.
صبح شد ، آفتاب آمد.
چای را خوردیم روی سبزه زار میز.
ساعت نه ابر آمد ، نرده ها تر شد.
لحظه های کوچک من زیر لادن ها نهان بودند.
یک عروسک پشت باران بود.
 ابرها رفتند.
یک هوای صاف ، یک گنجشک ، یک پرواز.
دشمنان من کجا هستند ؟
فکر می کردم:
در حضور شمعدانی ها شقاوت آب خواهد شد.
در گشودم : قسمتی از آسمان افتاد در لیوان آب من.
آب را با آسمان خوردم.
لحظه های کوچک من خواب های نقره می دیدند.
من کتابم را گشودم زیر سقف ناپدید وقت.
نیمروز آمد
بوی نان از آفتاب سفره تا ادراک جسم گل سفر می کرد.
مرتع ادراک خرم بود.
دست من در رنگ های فطری بودن شناور شد:
پرتقالی پوست می کندم.
شهر در آیینه پیدا بود.
دوستان من کجا هستند ؟
روزهاشان پرتقالی باد!
پشت شیشه تا بخواهی شب
دراتاق من طنینی بود از برخورد انگشتان من با اوج،
در اتاق من صدای کاهش مقیاس می آمد.
لحظه های کوچک من تا ستاره فکر می کردند.
خواب روی چشم هایم چیزهایی را بنا می کرد:
یک فضای باز ، شن های ترنم ، جای پای دوست…

باد آمد ، دربگشا ، اندوه خدا آورد.
خانه بروب ، افشان گل ، پیک آمد ، مژده ز « نا » آورد.
آب آمد ، آب آمد ، از دشت خدایان نیز ، گل های سیا آورد.
ما خفته ، او آمد ، خنده ی شیطان رابر لب ما آورد.
مرگ آمد
حیرت مارا برد،
ترس شما آورد.
در خاکی ، صبح آمد ، سیب طلا ، از باغ طلا آورد.

در جوی زمان ، در خواب تماشای تو می رویم.
سیمای روان ، با شبنم افشان تو می شویم.
پرهایم ؟ پرپر شده ام. چشم نویدم ، به نگاهی تر شده ام. این سو نه ، آن سو یم.
و در آن سوی نگاه ، چیزی را می بینم ، چیزی را می جویم.
سنگی می شکنم ، رازی با نقش تو می گویم.
برگ افتاد ، نوشم باد : من زنده به اندوهم. ابری رفت ، من کوهم : می پایم. من بادم : می پویم
در دشت دگر ، افسوسی چو بروید ، می آیم ، می بویم.