اینجاست ، آیید ، پنجره بگشایید ، ای من و دگر من ها : صد پرتو من در آب!
مهتاب ، تابنده نگر بر لرزش برگ ، اندیشه ی من ، جاده ی مرگ.
آنجا نیلوفرهاست ، به بهشت ، به خدا درهاست.
اینجا ایوان ، خاموشی هوش ، پرواز روان.
در باغ زمان تنها نشدیم. ای سنگ و نگاه ، ای وهم و درخت ، آیا نشدیم ؟
من « صخره ـ من » ام ، تو « شاخه ـ تو» یی.
این بام گلی ، آری ، این بام گلی ، خاک است و من و پندار.
و چه بود این لکه ی رنگ ، این دود سبک؟ پروانه گذشت ؟ افسانه دمید ؟
نی ، این لکه ی رنگ ، این دود سبک ، پروانه نبود ، من بودم و تو. افسانه نبود ،
ما بود و شما.

تنها به تماشای چه ای ؟
بالا ، گل یک روزه ی نور.
پایین ، تاریکی باد.
بیهوده مپای ،شب از شاخه نخواهد ریخت ، و دریچه ی خدا روشن نیست.
از برگ سپهر ، شبنم ستارگان خواهد پرید.
تو خواهی ماند ، و هراس بزرگ. ستون نگاه ، و پیچک غم.
بیهوده مپای.
برخیز، که وهم گلی ، زیمن را شب کرد.
راهی شو ، که گردش ماهی ، شیار اندوهی در پی خود نهاد.
زنجره را بشنو : چه جهان غمناک است ، و خدایی نیست ، و خدایی هست ، و خدایی…
بی گاه است ، به بوی و برو ، و چهره ی زیبایی در خواب دگر ببین.

دیشب ، لب رود ، شیطان زمزمه داشت.
شب بود و چراغک بود.
شیطان ، تنها ، تک بود.
باد آمده بود ، باران زده بود: شب تر، گلهای پرپر.
بویی نه براه.
ناگاه
آیینه ی رود ، نقش غمی بنمود : شیطان لب آب.
خاک سیا در خواب.
زمزمه ای می مرد. بادی می رفت ، رازی می برد.

من سازم : بندی آوازم. برگیرم ، بنوازم. بر تارم زخمه ی « لا » می زن ، راه فنا می زن
من دودم : می پیچم ، می لغزم ، نابودم.
می سوزم ، می سوزم : فانوس تمنایم. گل کن تو مرا ، ودرآ.
آیینه شدم ، از روشن و از سایه بری بودم. دیو و پری آمد ، دیو و پری بودم. در بی خبری بودم.
قرآن بالای سرم ، بالش من انجیل ، بستر من تورات ، و زبر پوشم اوستا ، می بینم خواب:
بودایی در نیلوفر آب.
هر جا گل های نیایش رست ، من چیدم. دسته گلی دارم،
محراب تو دور از دست : او بالا ، من در پست.
خوشبو سخنم ، نی ؟ باد « بیا » می بردم ، بی توشه شدم در کوه «کجا»گل چیدم،گل خوردم.
در رگ ها همهمه ای دارم ، از چشمه ی خود آبم زن ، آبم زن.
و به من یک قطره گوارا کن  شورم را زیبا کن.
باد انگیز ، درهای سخن بشکن ، جا پای صدا می روب. هم دود « چرا » می بر ، هم موج« من» و « ما » و « شما » می بر.
ز شبنم تا لاله ی بیرنگی پل بنشان ، زین رویا در چشمم گل بنشان ، گل بنشان.

می رفتیم ، و درختان چه بلند ، و تماشا چه سیاه!
راهی بود از ما تا گل هیچ.
مرگی در دامنه ها ، ابری سر کوه ، مرغان لب زیست.
می خواندیم: « بی تو دری بودم به برون ، و نگاهی به کران ، وصدایی به کویر.»
می رفتیم ، خاک از ما می ترسید ، و زمان بر سر ما می بارید.
خندیدم : ورطه پرید از خواب ، و نهان آوایی افشاندند.
ما خاموش ، و بیابان نگران ، و افق یک رشته نگاه.
بنشستم ، تو چشمت پر دور ، من دستم پر تنهایی ، و زمین ها پرخواب.
خوابیدم. می گویند : دستی در خوابی گل می چید.

درها به طنین های تو وا کردم.
هر تکه را جایی افکندم ، پر کردم هستی ز نگاه.
بر لب مردابی ، پاره ی لبخند تو بر روی لجن دیدم ، رفتم به نماز.
در بن خاری ، یاد تو پنهان بود ، برچیدم ، پاشیدم به جهان.
بر سیم درختان زدم آهنگ ز خود روییدن ، و به خود گستردن.
و شیاریدم شب یک دست نیایش ، افشاندم دانه ی راز.
و شکستم آویز فریب.
و دویدم تا هیچ. و دویدم تاچهره ی مرگ ، تا هسته ی هوش.
و فتادم بر صخره ی درد. از شبنم دیدار تو تر شد انگشتم ، لرزیدم.
وزشی می رفت از دامنه ای ، گامی همره او رفتم.
ته تاریکی ، تکه خورشیدی دیدم ، خوردم ، و زخود رفتم ، و رها بودم.

درآ ، که کران را بر چیدم ، خاک زمان رفتم ، آب « نگر » پاشیدم.
در سفالینه ی چشم ، « صد برگ » نگه بنشاندم ، بنشستم.
آیینه شکستم ، تا سرشار تو من باشم و من . جامه نهادم. رشته گسستم.
زیبایان خندیدند ، خواب « چرا » دادمشان ، خوابیدند.
غوکی می جست ، اندوهش دادم ، و نشست.
در کشت گمان ، هر سبزه لگد کردم. از هر بیشه ، شوری به سبد کردم.
بوی تو می آمد ، به صدا نیرو ، به روان پر دادم ، آواز « درآ » سردادم.
پژواک تو می پیچد ، چکه شدم ، از بام صدا لغزیدم ، و شنیدم.
یک هیچ ترادیدم ، و دویدم.
آب تجلی تو نوشیدم ، و دمیدم