بودن

گر بدين سان زيست بايد پست

من چه بي شرمم اگر فانوس عمرم را به رسوائي نياويزم

بر بلند كاج خشك كوچه بن بست

 

گر بدين سان زيست بايد پاك

من چه ناپاكم اگر ننشانم از ايمان خود، چون كوه

يادگاري جاودانه بر تراز بي بقاي خاك

فریادی ودیگرهیچ

فريادي و ديگر هيچ .

چرا كه اميد آنچنان توانا نيست

كه پا سر ياس بتواند نهاد.

***

بر بستر سبزه ها خفته ايم

با يقين سنگ

بر بستر سبزه ها با عشق پيوند نهاده ايم

و با اميدي بي شكست

از بستر سبزه ها

با عشقي به يقين سنگ برخاسته ايم

***

اما ياس آنچنان توناست

كه بسترها و سنگ ها زمزمه ئي بيش نيست !

فريادي

و ديگر

هيچ

ارابه ها

ارابه هائي از آن سوي جهان آمده اند

بي غوغاي آهن ها

كه گوش هاي زمان ما را انباشته است .

 

ارابه هائي از آن سوي زمان آمده اند .

***

گرسنگان از جاي بر نخواستند

چرا كه از بار ارابه ها عطر نان گرم بر نمي خاست

 

برهنگان از جاي بر نخاستند

چرا كه از بار ارابه ها خش خش  جامه هائي برنمي خاست

 

زندانيان از جاي برنخاستند

چرا كه محموله ارابه ها نه دار بود نه آزادي

 

مردگان از جاي برنخاستند

چرا كه اميد نمي رفت تا فرشتگاني رانندگان ارابه ها باشند .

***

ارابه هائي از آن سوي زمان آمده اند

بي غوغاي آهن ها

كه گوش هاي زمان ما را انباشته است .

 

ارابه هائي از آن سوي زمان آمده اند

بي كه اميدي با خود آورده باشند

من مرگ را


اينك موج سنگين گذرزمان است كه در من مي گذرد.

اينك موج سنگين زمان است كه چون جوبار آهن در من مي گذرد.

اينك موج سنگين زمان است كه چو نان دريائي از پولاد و سنگ در من مي گذرد.

***

در گذر گاه نسيم سرودي ديگرگونه آغاز كرده ام.

در گذرگاه باران سرودي ديگرگونه آغاز كرده ام.

در گذر گاه سايه سرودي ديگرگونه آغاز كرده ام.

 

نيلوفر و باران در تو بود

خنجر و فريادي در من.

فواره و رؤيا در تو بود

تالاب و سياهي در من.

 

در گذرگاهت سرودي دگر گونه آغاز كردم.

***

من برگ را سرودي كردم

سر سبز تر ز بيشه

 

من موج را سرودي كردم

پرنبض تر ز انسان

 

من عشق را سرودي كردم

پر طبل تر زمرگ.

 

سر سبز تر ز جنگل

من برگ را سرودي كردم

 

پرتپش تر از دل دريا

من موج را سرودي كردم

 

پر طبل تر از حيات

من مرگ را

سرودي كردم

مرثيه

        راه

            در سكوت خشم

                    به جلو خزيد

        و در قلب هر رهگذر

        غنچة پژمرده ئي شكفت:

         

        «ـ برادرهاي يك بطن!

        يك آفتاب ديگر را

        پيش از طلوع روز بزرگش

        خاموش

            كرده اند!»

         

         

        و لالاي مادران

        بر گاهواره هاي جنبان افسانه

                        پرپر شد:

        «ـ ده سال شكفت و

                باغش باز

                    غنچه بود.

         

        پايش را

            چون نهالي

        در باغ هاي آهن يك كند

                        كاشتند.

         

        مانند دانه ئي

        به زندان گلخانه ئي

        قلب سرخ ستاره ئيش را

                    محبوس داشتند.

        و از غنچة او خورشيدي شكفت

        تا

            طلوع نكرده

                    بخسبد

        چرا كه ستارة بنفشي طالع مي شد

        از خورشيد هزاران هزار غنچه چنو.

        و سرود مادران را شنيد

        كه بر گهواره هاي جنبان

                    دعا مي خوانند

        و كودكان را بيدار مي كنند

        تا به ستاره ئي كه طالع مي شود

        و مزرعة بردگان را روشن مي كند

        سلام

            بگويند.

        و دعا و درود را شنيد

        از مادران و از شير خوارگان؛

        و نا شكفته

            در جامة غنچة خود

                        غروب كرد

        تا خون آفتاب هاي قلب دهساله اش

        ستارة ارغواني را

                پر نورتر كند.»

         

         

        وقتي كه نخستين باران پائيز

        عطش زمين خاكستر را نوشيد

        و پنجرة بزرگ آفتاب ارغواني

                        به مزرعة بردگان گشود

        تا آفتابگردان هاي پيشرس بپاخيزند،

         

        برادرهاي هم تصوير!

        براي يك آفتاب ديگر

        پيش از طلوع روز بزرگش

                        گريستيم.