ققنوس

ای ققنوس پیر
تو که برسنگ کوبیده ای و از جاده ها گذشته ای
و پرواز کردی و زمین دیده ای
ای که باران پرهایت را خیس
و خاک آنرا گل آلود کرده
بر من بیاموز این راه بی پایان را
تا بیاموزمت جوان شدن را

خاموش من
چشمهایم در جستجوی ندیدن
و چرا هیچ چیز بر یاد ندارم
بگذار خودم را نیز از یاد ببرم
تا برای نجات اسمت را دیوانه وار تکرار کنم
ققنوس من بیاد داری
آن روز را که من از کوه افتادم
و تو بودی که با پرواز با شکوهتمرا از رمیدن گرفتی
و نگذاشتی زمین بخورم
پرهای گرمت را گرفتم


خاموش من
 با اینکه شانه هایم سنگین بود
اما ابرو خم نکردی
وقتی دلم آرام گرفت
و وقتی توانستم دستانم را کمی شل کنم
آنرا خون آلود دیدم
تو خود
تو خود زخمی بودی

خاموش من
اینک حرف بزن،‌حرف بزن چون
کسی که گوش میدهد
چشمهای اشک آلود من است
که نه به زخم تو،‌نه
بلکه به تویی که زخم خورده
تلخ شده
به گوشی که سراپا منتظر صدای توست
سر بر شانه های پاکت میگذارم
چشمهایت میخواهد از من جدا شود
گفتی آرزویی کن
مانده بودم آرزوی دیدار دوباره ات را بکنم
چشمانم را بستم و آرزوی جوانیت را کردم

بی پایان 84.3.17