با سلام
موضوع فوق توسط بازیگر سیما آقای علی سلیمانی ایجاد گردیده که ادامه خواهد یافت

سلام

اگر بازیگری یعنی نمایش  B در A  پس در این صورت نباید شخص بازیگر نقشش را حقیقتاً باور کند، مگر این که  اساساً  باور پذیری شخصیت B به منظور بازیگری از  باور پذیری شخصیت B  به منظور زندگی کردن در آن متفاوت باشد، به تعبیر دیگر نباید A  در باور پذیری نقش B   خود اصلیش را از دست بدهد، و فقط باید یک نمایش سطحی باشد، چون در این صورت ممکن است شخصیت دارای خلقی و برخوردی باشد که با عقاید شخص بازیگر متناقض باشد، که در این صورت برای باور کردن شخصیت B  به منظور بازیگری باید کلاً عقایدش را نادیده بگیرد.


سوال این است که چه تفاوتی بین باور کردن یک شخصیت مجازی برای ایفای هر چه بهتر نقش در آن شخصیت، با  پذیرش عقاید آن شخصیت مجازی دارد؟
به عنوان مثال:
a یک آدم خوب است.
B یک شخصیت مجازی بد است.
a باید در نقش B  بازیگری کند.

نتیجه:
a برای ایفای هر چه بهتر نقش B باید از خوب بودن دست بکشد و عقاید B را به طور موقت به خود بگیرد تا بتواند آن را به خوبی نمایش دهد.

در اینجا بازیگر با مشکل روبروست.
چون مجبوراً یا باید بازیگری را فدای عقیده کند یا عقیده را فدای بازیگری.


لطفاً این بحث را ادامه بدیم.