خیلی از افراد رو می بینیم که قبل از ازدواج تو جمع های مختلف از برابری زن و مرد و لزوم احترام متقابل زن و مرد به یکدیگر صحبت می کنن. اما بعد از ورود به زندگی مشترک، کم کم همرنگ جماعت می شن، همه حرفاشون یادشون می ره و از ترس اینکه زن ذلیل یا مرد ذلیل خونده بشن، در جمع همون طوری با همسرشون رفتار می کنن که دیگران رفتار می کنن یا انتظار دارن. کم کم این نوع رفتار به خلوتشون هم کشیده می شه و روز به روز از هم دورتر و دورتر می شن.
اما واقعاً تا به حال نشستیم پیش خودمون فکر کنیم که تا کی می خوایم یک فرهنگ بیمار رو زنده نگه داریم و سلامت مهم ترین و نزدیک ترین ارتباط زندگیمونو فدای جو حاکم و حرف دیگران بکنیم؟ دیگرانی که شاید بیمار باشن، شاید حسادت داشته باشن، شاید چون رابطه خودشون با همسرشون خرابه دوست نداشته باشن که ما هم رابطه خوبی با هم داشته باشیم، شاید به خاطر تربیت غلطشون فکر می کنن سرزنش، تحقیر یا تمسخر جنس زن یا مرد در جمع نشونه بامزگی و قدرته........... و هزار شاید دیگه.
پس ما باید دنباله روی یک چنین دیگرانی باشیم یا خودمون مستقلانه طرح زندگی و رابطه خودمونو بریزیم؟
به نظر می رسه که بهتر باشه خودمون رو از این بار فرهنگی بِکَنیم و درک کنیم که محبت و احترام چه در خلوت و چه در جمع، اصل اولیه برای دوام و زیبایی یک زندگی مشترکه. بذاریم دیگران هرچی می خوان بگن یا حتی ما رو مسخره کنن. مهم اینه که ما در درونمون بدونیم که درست و مطابق اصول روانشناختی، دینی و اخلاقی با همسرمون رفتار می کنیم. دیگران قضاوت های ناسالم خودشونو می کنن و برمی گردن سر زندگیشون. پس، زندگی همیشگی من با همسرم مهمه نه حرف ها و قضاوت های زودگذر بقیه.
من مجبور نیستم با هر فرد ناسالمی ارتباط داشته باشم. اگه هم ارتباط داشتم، مجبور نیستم خودمو جلوش سانسور کنم یا توی حرف های نادرستش مشارکت کنم. من اونقدر قوی هستم که می تونم تأثیرگذار باشم و نه تأثیرپذیر و راحت، رها، مؤدبانه و با رعایت اصول و مهارت های ارتباطی طوری رفتار کنم که حتی همین فردی که الآن مدام در حال مسخره کردنه، یه ذره به فکر فرو بره و کم کم به این نتیجه برسه که اونم می تونه درست تر رفتار کنه و زندگی متلاطم خودشو با همسرش نجات بده. پس من نه تنها خودمو سانسور نمی کنم، بلکه سعی می کنم با همکاری همسرم، در جمع، طوری درست و مهربانانه با هم رفتار کنیم که از یه طرف، کارمون شکل پز دادن پیدا نکنه و دل دیگران رو نسوزونه و از طرف دیگه، اونها هم کم کم تحت تأثیر این رفتار صحیح قرار گرفته و به تدریج سعی کنن گفتار و رفتار خودشونو درست کنن.
البته این کار مستلزم اینه که گفتار و رفتار من در این زمینه، طبیعی، معتدل، راحت، صمیمانه و خودمونی باشه تا دیگران جذب بشن. وگرنه اگه عصا قورت بدم و به صورت خشک و افراطی شروع به پند و اندرز و موعظه کنم، بدتر افراد پس زده و خود من رو هم مسخره می کنن.
در ضمن، لازمه که اگه من توی جمع می خوام به همسرم محبت کنم و احترام بذارم و از قضاوت های دیگران هم نترسم، واقعاً توی خلوت هم با اون همین طوری باشم. چرا که افرادی رو می شناسیم که در خلوت خود رابطه ای سرد و بی روح یا سرشار از کشمکش و جدال دارن، اما در جمع به شکلی مصنوعی و افراطی و برخلاف واقعیت های موجود، به هم ابراز علاقه می کنن که نه تنها خوشایند نیست و دیر یا زود تعارض رفتاری اونها آشکار می شه،  بلکه حقیقتاً هم برای جمع نامطلوبه.
بنابراین، بهتره که محبت و احترام حقیقی نسبت به همسرمون رو، به عنوان یه اصل مهم و به خاطر درستی خود عمل، سرلوحه همیشگی کار خودمون قرار بدیم، حالا چه در خلوت و چه در جمع.


Linkback: https://irmeta.com/meta/b396/t20639/