اغلب ما کسانی رو در اطرافمون سراغ داریم که اصطلاحاً به اونا مهرطلب و تأییدطلب می گن؛ افرادی که دوست دارن همه از اونا راضی باشن و هیچ کس از دستشون ناراحت نشه. اونا بلد نیستن که در برابر خواسته های نامعقول و نامتناسب دیگران نه بگن و خودشونو به آب و آتیش می زنن تا به هر انتظار بجا یا نابجایی، ولو این که خارج از حد توانشون باشه،  پاسخ مثبت بدن. معمولاً این جور آدما با بالا رفتن سنشون صرف نظر از مشکلات جسمانی، دچار انواع احساسات بد و خشم های فروخورده از این همه تحمیل و سازش می شن. غافل از این که برخورداری از روحیه سازگاری و انعطاف پذیری خوبه، اما داشتن روحیه سازش، تسلیم، تحمل و قربانی شدن، مخرب و آسیب زاست.
این مسئله تقصیر هیچ کس نیست؛ چرا که این خود ما هستیم که حد و مرزهای خودمون رو در روابطمون با دیگران تعیین می کنیم و به دیگران می گیم که با ما چگونه برخورد کنن. حقیقت اینه که این جور آدما از ویژگی عزت نفس یا احترام به خود کافی برخوردار نیستن. اونا در درون خودشون این پیام رو دارن که « من اون قدر که باید، خوب نیستم. پس هر کاری رو می کنم تا دیگران من رو تأیید کنن و دوستم داشته باشن.» دیگران هم همه سالم و بالغ نیستن. پس ممکنه انواع سوءاستفاده ها رو از این اشخاص بکنن و بعد هم که کارشون راه افتاد، جواب سلام اونا رو هم ندن و این افراد هم که با چنین واکنش هایی روبرو می شن، مدام حس دوست داشتنی نبودنشون بیشتر و بیشتر بشه؛ تا جایی که یا کاملاً افسرده و بدبخت بشن یا اون قدر خشم های کهنه در درونشون تلنبار بشه که به صورتی نامتناسب، در جای نامناسب و نسبت به اشخاصی که حتی چه بسا کوچک ترین نقشی در گرفتاری اونا به این وضعیت نداشته باشن، منفجر بشن.
بنابراین، همه ما نسبت به خودمون مسئولیم. انتظارات دیگران نسبت به من تا جایی پذیرفته ست که اولاً طبق عقل جمعی و قسمت بالغ شخصیت هر انسانی، درست و بجا باشه و ثانیاً متناسب با توان و امکانات من باشه. پس، من مجبور نیستم که هر گونه توقع غیرمنطقی یا خارج از حد توانم رو برآورده کنم، فقط به این خاطر که طرف مقابل ازم نارحت نشه یا برخی الگوها و عرف های ناسالم من رو محکوم نکنن.
مسلماً نوع دوستی و کمک به دیگران بسیار درست و پسندیده ست. من به دیگران احترام می ذارم و تلاش می کنم در حد بضاعت فکری، علمی، زمانی، مالی و ... خودم به اونها کمک کنم. اما در عین حال، حد و مرز  خودم رو و میزان در دسترس بون خودم رو در روابط با دیگران، با آرامش، محترمانه و مؤدبانه، اما قاطعانه مشخص می کنم. من طوری رفتار می کنم که تکلیف خودم با دیگران و تکلیف اونها با من روشن باشه. به اونها احترام می ذارم و از اونها هم احترام می خوام. به اونها در حدی که بتونم یاری می رسونم، بدون اینکه چشمداشتی به بازگشت محبتم از سوی اونها داشته باشم. اما در همه این ها تا حدی پیش می رم که حالم با خودم و درونم بد نشه. در چنین حالتی، من هم حس مفید بودن و گره گشا بودن برای همنوعان و اطرافیان خودم رو دارم و هم از درون راضیم و بار اجحاف، تحمیل و سوءاستفاده روی قلبم سنگینی نمی کنه.
پس، چه بهتر که همه در مقام کمک گیرنده یاد بگیرن که حد منطق و تعادل رو رعایت کنن و با بهانه، شکوه، گلایه، گریه و زاری و...از دیگران باج گیری عاطفی نکرده و حال اونا رو با خودشون خراب نکنن. اما ما هم باید اون قدر خودمون رو قوی کنیم که ضمن این که به دیگران مهربونی می کنیم، با خودمون هم مهربون باشیم، عنان زندگیمون رو دست دیگران ندیم، خودمون کمیت و کیفیت روابطمون رو با بقیه تنظیم کنیم و حس قربانی بودن رو به خودمون تحمیل نکنیم. در این مسیر هم با علم به این که نهایت تلاش خودمون رو برای ابراز رفتارهای اجتماعی صحیح کرده ایم، خودمون رو هدف و نشونه ای مناسب برای توقعات بیمارگونه دیگران و بازی هایی که در صورت برآورده نشدن کوچک ترین توقعاتشون راه میندازن، قرار ندیم.
بنابراین، همه بحث ما رعایت حد تعادل، داشتن روحیه شجاعت و جرأت مندی و برخورداری از توانایی مدیریت شایسته روابط خودمون با دیگرانه که این هم با یادگیری، تمرین و تکرار مستمر به دست میاد. پس، هم با کسانی که بر این باورن که خودم مهم تر از دیگران هستم، مخالفیم و هم با افرادی که معتقدن اول دیگران و بعد اگه چیزی موند، خودم. ما نه خودمون رو فراموش می کنیم و نه دیگران رو.


Linkback: https://irmeta.com/meta/b396/t20210/