ما درس سحر در ره میخانه نهادیم
محصول دعا در ره جانانه نهادیم

برخرمن صد زاهد عاقل زند آتش
این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم

سخنانی از احمد شاملو


سیاست‌بازی و قدرت طلبی كه لازم و ملزوم هم است كار كسی است كه لزوماً برای حیات ذی‌روحی اهمیتی قائل نیست و از دروغ بافتن و حیله‌ در كاركردن و كشتار و ویرانی هراسی ندارد. در امر سیاست هر رذالتی امتیازی است. تا آن‌جا كه شاه عباس صفوی می‌تواند به بركت كارنامه‌ی خونینش لقب كبیر دریافت كند. اهل سیاست به قداست زندگی نمی‌اندیشد بل‌كه زندگان را تنها به مثابه‌ی وسائلی ارزیابی می‌كند كه عندالاقتضا باید بی‌درنگ فدای پیروزی او شوند. كسانی این عقیده را نمی‌پذیرند و شناخت و لاجرم حرمت نهادن به هنر را مقوله‌ی جداگانه‌ئی به حساب می‌آورند و ارتش رایش آلمان را مثل می‌زنند كه غالب افسرانش در نواختن دست كم یك ساز مهارت داشتند. پاسخ چنان كسانی این است كه بله، و اگر فراموش كرده‌اید خودم به خاطرتان می‌آورم كه آن‌ها از فرط "علاقه به این هنر والای انسانی" حتا در كشتارگاه‌ها دسته‌هائی را كه به سوی سالن‌های گاز هدایت می‌شدند با اركسترهائی بدرقه می‌كردند كه نوازندگان‌شان از میان خود زندانیان انتخاب شده بود و تقریباً همگی نوازنده‌ی حرفه‌ئی اركسترهای فیلارمونیك یا سمفونیك كشورهای فتح‌شده‌ بودند كه فقط به گناه "آلمانی نبودن" می‌بایست با روزی چند ده گرم نان در كارخانه‌های تهیه‌ی ابزار جنگی جان بكنند و به مجرد بروز آثار فرسودگی در آن‌ها به اتاق‌های گاز فرستاده شوند. حق همین است كه آن ستایندگان موزارت و بتهوون با همه‌ی وجودشان به موسیقی، و از طریق موسیقی به همه‌ی هنرها، مهر می‌ورزیدند و  نیاز روانی داشتند و  به آن حرمت می‌گذاشتند و تبحرشان در نواختن دست كم یك ساز به هیچ وجه ربطی به سنت‌های تربیت اشرافی‌شان نداشت! با وجود این باید قبول كرد درجهانی كه برای هیچ چیز انسانی حرمتی قائل نیست و اداره و هدایتش به دست دیوانگان و اوباش افتاده است، به هرحال از شعر و به طور كلی هنر، انتظار نجات بخش بودن نمی‌توان داشت، هر چند كه آرمان هنر چیزی به جز این نیست!

البته اگر روزی حكومت خرد برقرار شود سیاست نیز معنای درست خود را باز می‌یابد. یعنی آن‌گاه این كلام آلوده به تمهیدهای شرافتمندانه‌ئی اطلاق خواهد شد كه برای وصول به نظم و معدلتی شایسته و درخور انسان به كار بسته می‌شود.

این جا جای اون نیست که در مورد چیزی که شعر نو نامیده می شود ، بحث کنم . اما در جهان نسبی همه چیزی نسبت به هم سنجیده می شوند و آن وقت است که کسی که ظاهرا شاعرش می نامند مانند سهراب سپهری حتی لیاقت واکس زدن کفش حافظ را نخواهد داشت .


در کوی ما شکسته دلی می خرند و بس
بازار خود فروشی از آن سوی دیگر است

حافظ

ترا من چشم در راهم شباهنگام

 تــرا من چشم در راهم شباهنگام
که می‌گیرند در شاخ "تلاجن" سایه‌ها رنگ سیاهی
وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم؛
ترا من چشم در راهم.

شباهنگام. در آندم که بر جا دره‌ها چون مرده‌ماران خفتگانند؛
در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام
گرَم یادآوری یا نه، من از یادت نمی‌کاهم؛
ترا من چشم در راهم

نیما یوشیج

تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن کرد        خلق را ورد زبان مدحت و تحسین من است

حافظ با شیفتگی تمام ، در هیئت شیواترین کلام ، سرشار از لطف خیال حکایت عشق را در شعرها یش تصویر نموده که بدان

میتوان نام " معجزه ی سخن " را داد. زیراحافظ از منظرعشق به زند گی نگاه می کرد عصاره و جوهر هستی آدمی را مضمر

 در همین بستر می دید وحتی عشق را معلم سخن گفتن خود می دانست، حافظ "عشق" رایک بعد ماورایی میدهد واز دید

او این عشق بوده که نه تنها کلام محبت را بردهن او گذاشته، بلکه مجموعه لطف سخن او برخاسته ازمکتب عشق است.

از آن هم فراتر میرود ومیگوید تعلیم سخن گفتن را "عشق " به من آموخته اگر مدح و تحسین من بر زبان خلق جاری است،

 برخاسته ازتعلیم عشق می باشد

در مورد چالش بنده با شعر نو می توان در یک تاپیک جاگانه مفصل بحث نمود و بنده آمادگی کامل دارم که با هر کسی به بحث بپردازم .

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

حافظ بزرگ